Ile razy zastanawialiście się nad tym dlaczego języki choć tak różne mają jednak coś ze sobą wspólnego.
W dzisiejszym artykule pod lupę wezmę język duński, szwedzki oraz norweski.
Jak Wam zapewne wiadomo języki te wywodzą się z tej samej grupy językowej – określanej mianem języków skandynawskich. Być może to jest już namiastka odpowiedzi na zadane pytanie na początku artykułu.
Jest jednak jeszcze coś co łączy ze sobą te języki i sprawia że każdy z nich ma w sobie coś z pozostałych.
Tym wspólnym mianownikiem jest ich historia. Kraje takie jak Dania, Szwecja czy Norwegia położone blisko siebie miały wspólny prajęzyk, mający na celu łatwiejszą komunikację i sprawniejszą wymianę towarów między sobą.
Dopiero w latach 400 – 100 p.n.e zostały wyodrębnione dwie grupy języków wschodnionordycka i zachodnionordycka. Pierwsza grupa dała początek językom duńskiemu i szwedzkiemu, druga – norweskiemu, islandzkiemu i farerskiemu. Dla Europejczyka wszystkie języki skandynawskie były zaliczane do jednego mianownika określanego mianem języka duńskiego. dopiero w latach 800 r.n.e zaszła wyraźna zmiana i wyodrębnienia poszczególnych dialektów. Fakt ten jest kolejnym dowodem na to że wzajemna zrozumiałość języków skandynawskich posiada również kryterium czasowe.
Wzajemna zrozumiałość i podobieństwo języków nie oznaczają oczywiście, że tłumacz norweskiego będzie mógł bez problemu przetłumaczyć dokumenty napisane po szwedzku. Jednak Duńczyk rozmawiający ze Szwedem zrozumie niektóre wyrażenia, co z pewnością ułatwi mu komunikację.
Zapraszam do przeczytania innych artykułów o tematyce językowej.