Język chiński

Język chiński stanowi grupę spokrewnionych języków (tzw. makrojęzyk), należący do rodziny chińsko-tybetańskiej. Standardowy język chiński jest nazywany językiem mandaryńskim i jest to oficjalny język Chińskiej Republiki Ludowej, nauczany w chińskim szkołach od roku 1956. Język mandaryński jest również językiem urzędowym na Tajwanie oraz w Singapurze. Zgodnie z danymi z roku 2000 językiem tym posługuje się około 840 milionów osób.

Wyróżnia się kilkanaście języków chińskich. Języki chińskie (za wyjątkiem języka min) wywodzą się z języka średniochińskiego, używanego w mowie od VI do X wieku. Poszczególne języki chińskie, głównie ze względów politycznych i kulturowych, nazywane są często dialektami lub grupami dialektów, co oznacza, że oficjalnie odmawią się im statusu pełnoprawnych języków.

Uznaje się, że w obrębie makrojęzyka chińskiego wyróżnić można następujące grupy dialektów:

• mandaryńskie (z pekińskim i nankińskim),
• wu (z szanghajskim),
• min (z fujiańskim)
• yue (z kantońskim)

Z lingwistycznego punktu widzenia języki chińskie należy podzielić na dwie grupy:

- grupę północną, w której języki są ze sobą blisko spokrewnione i w ograniczonym stopniu zrozumiałe pomiędzy sobą;

- grupę południową, której języki są od siebie bardzo odległe i wzajemnie niezrozumiałe.

Ľródło: Wikipedia