Język chiński – czy opłaca się nauka tego języka?

Językiem chińskim posługuje się najwięcej ludzi na świecie – 1,3 mld. Coraz częściej słyszy się, że język ten – uważany za jeden z najstarszych języków świata – może być formą inwestycji w przyszłość. Filologia chińska z roku na rok cieszy się coraz większą popularnością, niestety jednak nawet największe polskie uczelnie takie jak na przykład Uniwersytet Warszawski czy Uniwersytet Jagielloński rocznie przyjmują na ten kierunek zaledwie około 20 osób. Sinologię można jeszcze studiować na mniejszych uczelniach, w tym na uczelniach niepublicznych. W ostatnim czasie również wiele prywatnych szkół językowych uruchomiło kursy chińskiego, tak więc możliwości nauki tego języka jest dość sporo.

Nauka chińskiego wymaga sporego zaangażowania i samozaparcia. To coś zupełnie innego niż na przykład nauka języka angielskiego czy niemieckiego. Wprawdzie sama gramatyka chińska nie jest zbyt skomplikowana, ale podstawową trudnością dla Polaków jest chińskie pismo składające się aż z około 50 tysięcy znaków. Oczywiście nie wszystkie trzeba od razu poznać. Uważa się, że do opanowania języka chińskiego w stopniu umożliwiającym komunikowanie się i czytanie codziennej prasy, prostych komunikatów itp. wystarczy opanowanie około 2 tysięcy znaków. Do nauczenia się biegłego czytania tekstów również bardziej skomplikowanych, niezbędne jest poznanie około 4 tysięcy znaków. Pocieszające może być, że ponoć nawet sami Chińczycy nie znają wszystkich znaków, to tak jak żaden Polak nie zna absolutnie wszystkich słów w języku polskim. Naukę chińskich znaków ułatwia fakt, że cechują się one pewną powtarzalnością i poznawanie kolejnych jest możliwe po pewnym czasie na zasadzie skojarzeń i analogii ze znakami poznanymi wcześniej. W piśmie chińskim jednak wszystko ma znaczenie, każda kreseczka i najmniejszy symbol w obrębie znaku. Samo pisanie znaku również rządzi się pewnymi prawami, które należy poznać. Ucząc się chińskiego należy zatem niewątpliwie wyróżniać się spostrzegawczością, dokładnością i systematycznością. Tylko przy udziale tych cech możliwe będzie nauczenie się tego trudnego języka.

Znajomość chińskiego może bardzo przydać się w życiu i w pracy. Obecnie duża część pracodawców w rozmaitych branżach poszukuje specjalistów znających właśnie język chiński. Niekoniecznie musi to być od razu znajomość na poziomie ukończonej filologii chińskiej, ale taka, która umożliwi nawiązywanie kontaktów biznesowych, realizację zamówień czy poszukiwanie dostawców lub klientów na rynku chińskim.

Z uwagi na to, w ostatnim czasie również coraz więcej rodziców zapisuje swoje dzieci na zajęcia nauki chińskiego, mając nadzieję, że znajomość tego języka umożliwi im w przyszłości lepszą pozycję na rynku pracy. Tę swoistą „modę” widać przede wszystkim w większych polskich miastach, gdzie oprócz możliwości podjęcia nauki w prywatnych szkołach językowych, dzieci mogą uczyć się chińskiego już w przedszkolach. Z pewnością daje im to już na starcie przewagę w stosunku do osób rozpoczynających naukę dopiero jako dorośli. Dzieci łatwiej przyswajają język kompletnie inny od naszego, a poprzez osłuchiwanie się, powtarzanie słów i zabawę są w stanie opanować nawet tak trudne niuanse języka jak tony.
Niezaprzeczalne jest, że kontynuując naukę chińskiego w okresie szkolnym i na studiach przełoży się to na ich pozycję na rynku pracy. Już dzisiaj bowiem znajomość tego języka jest atutem nie do przebicia i będzie takim jeszcze zapewne przez wiele lat.

 

 

Podobne artykuły

Jak odróżnić języki azjatyckie ?

Jakich języków warto się uczyć?

Ile jest języków na świecie?

Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. Jedni twierdzą, że jest ich około 3000, inni podają liczbę 5000-6000. Wydawać by się mogło, że każdy kraj ma swój jedyny język urzędowy i na tym kończy się lista języków występujących na świecie. Nie jest to jednak oczywiście prawdą. A.F. Majewicz w swojej książce Języki świata i ich klasyfikowanie wyodrębnił 5674 języków. Z kolei T. Milewski w książce Językoznawstwo wymienia tylko 2500 języków.
Problemy z oszacowaniem liczby języków wynikają między innymi z tego, że na świecie wciąż trwają spory, czy dany etnolekt jest językiem czy dialektem. Do takiej sytuacji dochodzi na przykład w Chinach, Indiach czy w krajach zamieszkałych przez liczne plemiona, tam gdzie powierzchnia państwa jest na tyle duża, aby w każdej jego części mieszkańcy mogli porozumiewać się w innym języku. Tak znaczna różnorodność w liczbie podawanych języków wynika też z tego, iż nie wszyscy obejmują statystyką języki sztuczne (np. esperanto) i języki martwe lub języki wymierające (np. sanskryt lub łacinę). Szacuje się, że do 2100 roku wymrze ponad połowa obecnie używanych języków na świecie dlatego, że są używane przez bardzo małą liczbę użytkowników.

Języki świata są tak różne jak niepowtarzalny jest każdy człowiek, ale tak jak wśród ludzi, również wśród języków można wyodrębnić poszczególne rodziny. Istnieje też wiele języków dotąd niesklasyfikowanych, a niewykluczone, że istnieją również takie, które do tej pory nie zostały odkryte.
Najwięcej ludzi na świecie używa języka chińskiego, a ich liczba jest szacowana na około 2 miliardy. Coraz bardziej wzrasta liczba użytkowników języka hindi (450 milionów), hiszpańskim posługuje się około 370 milionów osób, rosyjskim 277 milionów, arabskim 246 milionów, bengalskim 211 milionów, a portugalskim 191 milionów ludzi. Oczywiście językiem o największym zasięgu globalnym jest język angielski.

Współcześni lingwiści przy identyfikowaniu grup językowych, poza wzorami fonologicznymi biorą pod uwagę także inne wskaźniki, jak chociażby stosowanie tonacji dla rozróżnienia znaczenia. Ważnym sposobem klasyfikowania języków jest też szyk wyrazów w zdaniu. I tak np. w angielskim, greckim i suahili podstawowy szyk to podmiot – orzeczenie – określenie („ja – zjadłem-jabłko”), jest to więc język SVO (Subject- Verb- Object). Języki hindi, japoński, i turecki należą do języków SOV („ja- jabłko- zjadłem”), hebrajski, maoryjski i walijski są przykładami języków VSO („ Zjadłem- jabłko-ja”).

 

 

Ze względu na pochodzenie języki dzieli się na rodziny tzn. zespoły językowe pochodzące od wspólnego prajęzyka. Oprócz rodzin istnieją ligi językowe, czyli „grupy językowe różnych języków powstałe w wyniku kontaktu geograficznego”, które wykazują wiele cech wspólnych w strukturze gramatycznej. Najbardziej luźnym zespołem języków jest cykl, czyli łańcuch stykających się ze sobą rodzin- na pograniczu powstają wtedy języki lub dialekty mieszane noszące cechy obu sąsiadujących rodzin. Istnieją wreszcie języki izolowane, (jak na przykład język baskijski) nie wykazujące powiązań z żadnym innym językiem.

Do najważniejszych rodzin językowych świata należą: rodzina indoeuropejska (Europa, część Azji, Ameryki Północnej i Południowej, Afryka), afroazjatycka (Afryka, południowo-zachodnia Azja), bantu (Afryka na południe od Sahary), Khoisan (południowa Afryka), kaukaska (Kaukaz), drawidyjska (południowe Indie), austroazjatycka (wschodnie Indie, Indochiny), austronezyjska (Oceania, Indonezja, Madagaskar), papuaska (Nowa Gwinea), chińsko-tybetańska (Azja południowo-wschodnia), uralska ( południowo-wschodnia Europa, zachodnia Syberia), paleoazjatycka zwaną też paleosyberyjską (wschodnia Syberia, Kamczatka, Sachalin), eskimosko-aleucka (obszary Arktyki od Grenlandii po Kamczatkę),atphaskan (zachodnia część Ameryki Północnej), uto-aztecka (Meksyk) i rodzina karibi (Antyle, północna Brazylia).

Podobne artykuły:

Język chiński – czy opłaca się nauka tego języka? 

Jakich języków warto się uczyć ?

Powiedzenia związane z językami